Ik heb er niet eens 1 maar als er een kleur postduif voor mij altijd iets extra’s heeft, zijn het schalies!
Victor Vansalen deed het ooit eens uitgebreid uit de boeken hoe de kleur is ontstaan althans waar de kleur ooit vandaan kwam. Met een dikke rode draad naar de Arendonkse broers kwam het er volgens mij op neer dat er bij elke schalie ergens wel een lijntje moet zijn naar voorouders uit die contreien. Ik vond dat een prachtig verhaal en las het vele malen!
Samen met m’n vader hadden we in de jaren 90 van vorige eeuw wel eens een schalie, ook wel eens schalie-valen. 1x een goeie die we meen ik eens verkochten. Het waren blauwe schalies, geen geschelpten. Uiteindelijk zitten er nu ook geen meer bij m’n vader geen meer. Uitgeselecteerd, klaar. Het gaat er immers niet om welke kleur een duif heeft maar welke prestaties deze levert!
Had ik er maar eens enkelen, dan wist ik het wel: Schalie x Schalie geeft 100% schalie en voor je het weet zit je hok er mee vol!
Toch is het geloof ik in algemene zin een kleur die verdwijnt in de hedendaagse duivensport. Bij Pipa met al die mooie foto’s van te koop staande duiven zie ik er ook maar heel zelden een schalie tussen staan. Het zegt dus niks over de prestaties een kleur, zoveel is duidelijk!
Het is maar dagdromen (ik droom wat af) maar toch.
Als ik de kans heb eens 1 jong uit een koppel te kiezen en er is een schalie bij zal ik die als eerste overwegen.
Ieder z’n idee, nietwaar?
Rode en of vale heb ik niet, bonte evenmin, laat staan gehamerden, zwarte of choco’s… een witte pen of veertjes is al een zeldzaamheid. Het moet ook geen sierduivenclubje worden, nietwaar?! Uiteindelijk draait het om de vlieg en kweekprestaties, thats it.
Presteren ze niet, dan zijn ze eigenlijk allemaal kleurloos!
Presteren ze niet, dan zijn ze eigenlijk allemaal kleurloos!