Gisteren heb ik de gespeende jongen knijpringen omgedaan met m'n telefoonnr erop.
Dat doe ik al jaren en volgens mij is dat een goed iets. Er zijn er teveel die niet of slecht opvangers melden maar op zo'n manier met zo'n knijpringetje maak je het ze in elk geval makkelijk.
Ze eten en drinken prima, zijn relatief mak en de zon van de laatste dagen doet ze goed. Vanmorgen heb ik ze in de spoetnik gezet, kijken kijken en nog eens kijken is de opdracht. Onze jongens spelen en rommelen volop voor het hok, nu en dan met veel kabaal. Allemaal om te wennen.
Ik verlies er makkelijk elk jaar met uitwennen.
Of het nu met de ligging van het hok tov de omringende bebouwing te maken heeft, ik denk 't. Het is al een feit sinds ik er woon. Ook al hebben ze wat rondgescharreld op het dak en volop rond kunnen kijken. Gaan ze van schrik op de vleugels, dan komen ze niet zomaar weer terug op het dak van het hok. Vreemd maar waar! Zelfs als zien ze het hok, dan nog niet soms. Ik laat dan normaliter oude duiven los en die halen ze vaak wel op die kleintjes. Eind goed al goed. Elk jaar kost het me enkele duifjes.