Co Verbree had een kleine column in Topwings van deze maand. Over zijn idee hoe een fondspeler het zou moeten aanpakken. Ik denk spijker op de kop en toch ook niet perse.
Ik ben van mening dat als fondspelers het beter, intensiever zouden aanpakken, prestaties in de hoogte schieten. Veel lui zijn echter fondspeler geworden omdat ze het niet zo nauw namen, niet zulke secure en intensief verzorgende lieden waren. (het ging vaak ook niet op de korte vluchten... - hoe kwam dat nu eigenlijk???) Dat zal bij hen niet veranderen. Intensiever aanpak zou velen meer succes brengen denk ik, fondspeler of niet.
Anderzijds zijn er voorbeelden van super fondspelers die met een flinke franse slag, super spelen. Ik denk dat de laatste soort wèl echte melkers zijn maar gewoon standvastig een andere methode hanteren. Ik koos er voor om daar aan te bellen voor versterking. Topmelker, kijk op duiven, scherp mes en verder geen poespas of poeha.
Consequent 1 manier hanteren, 1 aanpak is verstandig. Niet meewaaien met de wind die wordt gemaakt door jan en alleman.
Het optimum is hoge crack-dichtheid (sterk in de breedte, zeer hoge gemiddelde kwaliteit) en semi intensief gesoigneerd. Althans zo denk ik dan. Dat is natuurlijk allemaal theorie en geouweh***.
Dit is wel mijn streven. Het ploegje dat ik nu heb zitten is nog zo onvolwassen en onervaren als het maar zijn kan, geen pepernoot gepresteerd op de grote fondvluchten. Eerst maar eens topprestaties proberen weg te zetten en dan proberen dat te bestendigen met bovenstaande in het achterhoofd!
Die van Bert beloven het wel, die van Jos van Olmen ook zeker... die enkele gekruiste met De Limoges en Het Zusje (van Jos Joosen) moeten het ook gaan kunnen maar twijfel zit daar nog qua afstandgeschiktheid. Jos van Olmen is daar simpel in: Inkorven en vanzelf wel zien of ze het kunnen!